Peter toch

Gisteren bracht ik een bezoekje aan mijn lieve peter. De mens is 94 jaar en kan visite zwaar appreciëren. Maar ik kan ook genieten van zijn gezelschap, want mijn peter is me er eentje. En het was gisteren alweer lachen geblazen. Toen ik hem ons pasgemaakte fotoalbum toonde, kwam de grapjurk in hem goed los. Derhalve moest ik eens smakelijk lachen.


Ons diepzinnige gesprek:

-"Diene kletskop, is dat Sander?"
-"Ja peter, dat is mijn broer."
-"Wat ziet hij er oud uit zonder haar."
-"Vind ge dat peter?"
-"Ja hoor. We zouden Sander is naast mij moeten zetten en dan moeten de verpleegsters raden wie den oudste van ons is."
-"Ha ha ha, ik zal het hem zeggen."

Hij kijkt naar de 2 vinkjes in de kamer. Zijn ogen beginnen te fonkelen.

-"Ge weet toch hoe het komt dat hij zo jong al kaal is?"
-"Ja, hij scheert dat af."
-"Ba neen jongen. Dat is van te veel te vogelen."
-"Ahaa. Hebt gij daarom nog zo ne wilde haarbos?"