Via een uitputtende fietstocht dwars door de Marrokaanse bergen lieten ze de lokale fauna een poepje ruiken (trekezels en kamelen). Hun tocht leidde hen over cols die nog hoger lagen dan de gemiddelde Mont Blanc.
Op deze loodzware fietstocht lagen de wegen er allesbehalve geasfalteerd bij. Weggespoelde bruggetjes, gigantische putten in de weg en overal keien en rotsblokken waren hun deel. Zelfs een zwaarbeschonken Flor zou zich hier niet wagen. Maar onze helden wel.
Ook het weer zat niet altijd mee. Ze zagen sneeuw, hagel, regen, brandende zon en zwarte sterren voor hun neus passeren. Sommige raakten onderkoeld, anderen hadden dorst en nog anderen kregen flanellen benen. Tja het hoorde er allemaal bij.
Gelukkig beschikte de oude knarren over echte rennersbenen, ne camion vol proviand, een jeep met fietsoplapgerief en een bezemwagen voor de slachtoffers. De thuisblijvers hadden ongelijk. Hoog tijd voor wat foto's.
U herkent mijne pa aan zijn groene pothelm, trendy oranje zonnebril en zijn stevige fietsbillen.
De jeeps zagen er wel stoer uit.
Papa (volledig rechts in beeld) is diep in het rood aan het gaan. Punten sprokkelen voor het bergklassement moet hij gedacht hebben.
1 opmerking:
Stoer! En dan te denken dat jij uit hem voortgekomen bent. Allez, denken dan toch ;-)
Een reactie posten