Ruimte nodig

Net zoals elke West-Europeaan, heb ik een minimum aan privacy nodig. Gewoonweg genoeg ruimte tussen laten is de boodschap. Als een wildvreemde zich toch waagt binnen mijn onzichtbare gewestgrenzen, bouwt er zich een soort negatieve spanning op en begint mijn aura te piepen. Als je dan niet oplet gebeuren er ongelukken.

Af en toe kom je toch in situaties terecht waar je dit niet onder controle hebt, bijvoorbeeld op de trein naar het werk.


Op zulke dagen rijdt de trein meestal met een paar wagonnetjes minder, en er is niet genoeg plaats voor iedereen. Vreselijk, iedereen moet rechtop blijven staan, een beetje als pakvee naar de slachtbank.

Het enigste dat je ruikt is le cavia Mort, een parfum dat het moet hebben van mensen die net opstaan. De knie van een man die je opa had kunnen zijn pookt gezellig in je rug. En dan zit je nog half op de schoot bij een kalende hippie. Aargh, ik heb ruimte nodig.

En als je dan af wilt, moet de apotheose nog komen. Haasje over met de mede pendelaars om uit deze benarde situatie te raken. In het vervolg dan toch met de vlieger?