Mijn tweede marathon

Dju, ze voorspellen uitzonderlijk warm weer voor oktober. Fijn nieuws, behalve als je van plan bent de marathon van Brussel 2011 te lopen die dag. Op de website raden ze aan veel te drinken voor en tijdens de marathon. Er verdwijnt een kop koffie, meer dan een liter water, een multi vitamine vruchtensapje en wat appelsap door mijn slokdarm. Mijn blaas ontploft bijna en de marathon moet nog beginnen.

Stoppen roepen mijn kuiten, remmen zeggen mijn billen, dimmen zeggen mijn schouders, doorgaan zegt mijn har

Mijn plan is simpel, in het begin de gele ballon van 3 u 30 volgen, die verplaatst zich aan 12 km per uur. Ik voel me niet in bloedvorm, maar kan het tempo wel aan. Vanaf kilometer 11 denk ik af en toe aan Stephane, mijn trouwe collega / loopmaatje. Hij loopt de halve en zou nu al over de helft kunnen zijn. Gelukkig is de muziek is goed, mede dankzij mijn vrouwtje. Killing in the name of, Brown eyed girl, Hurt, Sterrenstof, voor ieder wat wils.

Na 17 kilometer begin ik aan de eerste zware beproeving. De licht stijgende helling van een drietal kilometer richting Tervuren is allesbehalve gemakkelijk. Toch kan ik mijn tempo aanhouden. Om extra kracht op te doen, denk ik aan mijn gezinnetje. En telkens een banaan, gelleke, water of AA drink achterover slaan in deze hitte kan zeker geen kwaad.

In het park van Tervuren zie ik veel joggers. Leuk, maar ik begin moe te worden. Meer en meer hou ik de kilometers in de gaten. Het is warm, mijn maag zit vol AA drink en mijn benen zeggen is het nog ver? Kilometer 32, na een blik op mijn horloge weet ik dat ik nog maar 10 kilometer aan dit tempo voort moet lopen en dan haal ik dezelfde tijd als vorig jaar. Aargh ze maken die marathons altijd 10 kilometer te lang.

Ongewild vertraag ik een beetje. 7 Kilometer voor het eind krijg ik mijn klop. Net tijdens de helling van de Tervurenlaan. Stoppen roepen mijn kuiten, remmen zeggen mijn billen, dimmen zeggen mijn schouders, doorgaan zegt mijn hart. Ik loop als ne spast met mijn armen in mijn zij. En toch haal ik op deze manier nog tamelijk veel volk in, het is een koddig zicht.

Bovenaan de Tervuurse steenweg spurt de gele ballon me van de weg, ik zie hem verdwijnen aan de horizon. Op die laatste 3 kilometer, verlies ik nog 3 minuten op die kamikaze, niet goed. In het Jubelpark roepen ze af dat het nu nog 3 kilometer bergaf is, maar ze liegen. De Wetstraat is nog omhoog, ik moet stevig discussiëren met mijn lichaam om niet eventjes te gaan zitten.

Maar het lukt. 3 h 30 en 3 seconden na de start strompel ik over de eindmeet. Niet mijn beste tijd, maar wel mijn beste positie. Den deze bevestigt, ik ben een marathonloper! Plaats 287 van de 1600 starters is lang niet slecht, ik mag fier zijn op mezelf. Dank aan iedereen voor de steun.En thuis kreeg ik een geweldig diploma!