Het mag gezegd worden. De marathon van Brussel 2010 was een feest editie. Een zalig zonnetje, geen wind en niet te warm. Enkel het begin was moeilijk : opstaan om 6 uur smorgens, dan wat koude spaghetti slierten naar binnen werken met een banaan en nadien om 7 u met de trein richting Brussel vertrekken.
Voor de start praat ik af en toe eens met wat medelopers over hun voorbereiding en hun doel van de dag. Ik knijp in een oude man zijn neptieten en zet me schrap voor een geweldige apotheose van meer dan 4 maanden voorbereiding. Het kan niet meer stuk met mijn meer dan 1000 km voorbereiding en 3 u 30 als doel.
Ik besluit te starten aan de rode 3u 45 ballonnen. Toffe pee die daar onder hangt. Op deze manier vertrek ik een scheet later dan de gele 3u30 ballonnen. Als ik die bijhaal of daarbij blijf, haal ik mijn doel zowiesow.
We zijn vertrokken. Na 3km loop ik op 15 meter achter de gele ballonnen. Ik merk wel dat ze de eerste kilometers voorliggen op schema. Dat is waarschijnlijk om het verval van de laatste 10 km een beetje op te kunnen vangen.
Na 16 km besluit ik de gele ballonnen in te halen. We vertrekken richting Tervuren. Stillekes aan begin ik te beseffen dat het tempo goed ligt, dat ik niet ga moeten gaan kakken, maar dat mijn maag wel nogal wat borrelt. De bevoorading is op zijn minst interessant te noemen. Om de 2,5 km slagen ze u om uw oren met waterkes, AA drinks, bananen, personal drinks, een AA gelleke. Op de koop toe had ik nog druivensuiker, nen energiedrink en een graanreep mee. Beurps borrel burp.
Op weg naar Tervuren zie ik de Keniaan Levy Matebo al terug richting grote markt hossen. Uiteindelijk wint die gozer. Met hossen bedoel ik tegen 18.9 per uur over het asfalt vliegen. Pas een paar minuutjes later zie ik de eerste Belgen die strijden om het Belgisch kampioenschap marathonlopen. Ik zorg gewoon voor stabiele tussentijden. Telkens mooi aan het zelfde tempo haal ik beetje bij beetje de andere marathonlopers wat in. (op 10km 650 ste, op 21 km 550 ste, en dan op het einde ...)
Ik zie geweldige paleizen, tunnels, musea, stadsparken, triomfbogen en lege wegen de revue passeren. Het is een prachtige omloop. In het park van Tervuren denk ik plots met een glimlach "Vanaf nu is het nog enkel teruglopen". Nog 'maar' 15 km. Mijn tempo zakt niet, maar mijn hartslag begint toch wat aan de hoge kant te liggen. De gele ballonnen zijn nergens meer te bespeuren.
Feitelijk loopt er niets mis in deze marathon, de voorbereiding verliep gesmeerd, ik voel nergens geen pijntjes, geen darmen die opspelen, ik kan het tempo aanhouden enzovoort. Enkel mijn maag zit soms vol. En dan na 34 km geeft mijn hartslagmeter er de brui aan. Mijne Garmin 405 denkt dat er geen batterij meer over is en gaat in sleepstand. Paniek, ik moet nog een heel eind en weet plots absoluut niet meer hoe snel ik loop, of hoe laat het is. Het enigste dat ik kan doen is er stevig de pas in houden. Versnellen zit er absoluut niet meer in.
Km 35, het gaat nog wel, maar ik begin meer en meer te denken in termen van "nog maar 7 km te gaan, nog maar 6.5km, ...). Gelukkig komt nu de halve marathon samen met de echte marathon. Veel meer volk, maar wel 1?5 km trager dan deze kampioen. Goed voor de moraal dus.
De Tervurenlaan omhoog is veel langer, steiler en venijniger dan ik me kan herinneren van de 20 km door Brussel. Het zulllen die extra 20 km in de benen zijn die het em doen. Eenmaal bovenaan zie ik het Jubelpark, vanaf nu weet ik het zeker. Ik ga finishen en waarschijnlijk binnen mijn gestelde doeltijd.
Als bonus komt mijn Garmin uit de winterslaap. Ik ben een vijftal kilometers kwijt, maar kan nu terug controleren of mijn tempo niet afzakt. Enkel nog 3 km afdalen richting grote markt. In mijn hoofd blijf ik maar aftellen en uiteindelijk zie ik het bordje : nog 100 m.
Heerlijk ik kom aan en mijn emoties komen los. De ontlading is compleet. Deze medaille heb ik zo hard verdiend. Voor iedereen die me tips gaf, voor iedereen die me steunde, voor iedereen die me supporterde, voor al de tijd ten koste van mijn super gezinnetje en tot slot voor mezelf.
Ik ben heel heel heel TROTS op mezelf!
De volledige einduitslag vind je
hier, ik liep de marathon met nummer 1329. Uiteindelijk is mijn eindtijd 3 u 26 min en 14 sec geworden. Ik heb de 412ste tijd gelopen van de 2000 marathonlopers. Dat is 12.3 km per uur. Niet slecht voor een debuut marathon. Nu is het rusten geblazen. Bedankt iedereen.
